De Weg van het Zijn / El Camino del Ser

'De Weg van het Zijn', de nieuwste dichtbundel van Germain Droogenbroodt, vormt een keerpunt in zijn reeds lange carrière met zestien dichtbundels, gepubliceerd in een dertigtal landen en in talloze internationale bloemlezingen. Hoewel we in de drie delen die de bundel vormen verschillende thematische benaderingen en interesses aantreffen, komen ze allemaal samen in die ruggengraat die de beknopte en suggestieve stijl vormt die de poëzie van deze dichter onmiskenbaar maakt.

Het eerste deel, waarmee het boek opent, voert ons terug naar het meest meditatieve deel van zijn vorige poëzie, waar het licht van de dageraad, de vlucht van vogels los van aardse dingen, het opengaan van bloemen, het wonderbaarlijke kloppen van het hart... allemaal leiden tot een sereen en vredig panorama.
En zoals diezelfde dageraad, gebied van het onvoorziene, van wat altijd komt, zo weet de dichter, “met woorden/ die alleen de stilte/ weet uit te drukken”, ook niet van tevoren welke verzen zullen verschijnen. Scheppen is het verkrijgen van die visie, die helderheid, die verlichting, die de poëzie biedt en die niet alleen “onderdak/ voor het woord” is.
Een visie, met gesloten ogen en naar binnen gekeerd, die ons in staat stelt de externe werkelijkheid met totale helderheid te zien. Het gedicht wordt dan die brug die het innerlijke weer met het uiterlijke verbindt, de dichter, de mens, met de natuur.

'El Camino del Ser', la más reciente colección de poemas de Germain Droogenbroodt, marca un punto de inflexión en su ya larga carrera con dieciséis libros de poesía, publicados en una treintena de países y en numerosas antologías internacionales. Aunque en las tres partes que conforman el libro encontramos diferentes enfoques e intereses temáticos, todas convergen en esa columna vertebral que es el estilo conciso y sugestivo que define, de manera inconfundible, la poesía de este autor.

La primera parte, con la que se abre el libro, nos transporta al aspecto más meditativo de su poesía anterior, donde la luz del amanecer, el vuelo de las aves lejos de lo terrenal, la apertura de las flores, el asombroso latir del corazón… todo ello nos lleva a un panorama sereno y pacífico.

Y como ese mismo amanecer, territorio de lo imprevisto, de lo que siempre llega, el poeta, "con palabras/ que solo el silencio/ sabe expresar", tampoco sabe de antemano qué versos surgirán. Crear es alcanzar esa visión, esa claridad, esa iluminación que brinda la poesía y que no es únicamente un “refugio/ para la palabra”.

Una visión, con los ojos cerrados y hacia el interior, que nos permite contemplar la realidad externa con absoluta claridad. El poema se convierte entonces en ese puente que reconecta lo interior con lo exterior, al poeta, al ser humano, con la naturaleza.