Er zijn geen torens meer

'Er zijn geen torens' meer is een bundel met gedichten en brieffragmenten over wat er kromt en zeert, wanneer de ziekte Alzheimer als een ongenode gast intrekt bij twee mensen en even traag als onontkoombaar alles in hun leven overhoop gooit. De één ‘heeft het’, de ander is haar echtgenoot en mantelzorger, maar heeft het daarmee ook. De teksten gaan over onmacht, tranen, leegte, mist en (zelf)verlies, maar ook over liefde, warmte, humor en over licht dat door het donker kiert. Geschreven vanuit een soms verwonderd, ja zelfs dankbaar je bent er nog, maar soms ook helemaal niet, want ‘nog’ gaat helaas zwanger van ‘niet meer’. Auteur Gert Lubberts heeft in het schrijven ervan zelf iets van troost ervaren. Misschien mag dat ook gelden voor hen die deze teksten lezen. De troost van de herkenning. Gert Lubberts (1951) volgde na z’n middelbare school de studierichting weg- en waterbouw aan de hts in Amsterdam en studeerde later in diezelfde stad theologie aan de Vrije Universiteit. In 1986 werd hij predikant (gereformeerd/PKN) in achtereenvolgens Nieuwe Pekela, Midden Betuwe en Borger, waar hij na zijn emeritaat in 2016, nog altijd woont. Er zijn geen torens meer is de eerste publicatie van zijn hand. Ina Feitsma-Lubberts (1953) woont in Amsterdam, waar ze sinds 2004 haar eigen praktijk voert als zelfstandig coach/counselor, trainer en supervisor. Ze heeft daartoe een hbo-opleiding gevolgd bij het Europees Instituut/De Baak. In haar vrije tijd schildert en tekent ze met veel plezier!