Wolvenvrouw

Kita leeft op de prehistorische toendravlakte van 40.000 jaar geleden. Op een dag vindt ze bij de rivier het misbruikte lichaam van haar beste vriendin. Net als de meeste jagers geeft ze de schuld aan de neanderthalers, die beestmensen worden genoemd. Dan maakt Kita een vreselijke fout, die ze alleen goed kan maken door een levensgevaarlijke tocht naar het dal van de beestmensen te ondernemen... Over onze voorouders van 40.000 jaar of langer geleden bestonden tot voor kort heel wat foutieve voorstellingen. Zo werd gedacht dat de moderne mensen in onze streken (meestal Cro-Magnon genoemd) er ongeveer uitzagen zoals wij. Dat beeld klopt niet en daar is bij de cover van dit verhaal rekening mee gehouden. Recent onderzoek bewijst namelijk dat de Cro-Magnon weliswaar blauwe ogen hadden, maar dat hun huid niet licht, maar juist heel donker was. Neanderthalers werden vroeger vaak afgeschilderd als lompe, harige woestelingen, die meer op apen dan op mensen leken. Neanderthalers lijken echter weinig voor de Cro-Magnon onder te hebben gedaan. Ze maakten kunstige stenen werktuigen, waren bekwame jagers en begroeven hun doden met veel zorg, soms zelfs met bloemkransen. Ook met die nieuwe inzichten is in het verhaal van Kita rekening gehouden.